Els stapt binnen in onze trainingsstudio met sportzak in de
hand. Ze heeft zo dadelijk training met Max. Ze kennen elkaar nu bijna dag op
dag 8 jaar, ookal lijkt het gisteren dat ze de studio binnenstapte. Ik wandel
met haar naar onze keuken en we schuifelen aan boven een tas gemberthee.
Wat maakt het
moeilijk voor jou om sportief te zijn?
Els: Ik maak vaak lange werkdagen van 8 uur tot 22 uur. Op
zo'n dagen ben ik non stop bezig met mijn job. Vroeger stond ik wel eens nog
vroeger op om voor het werk te sporten, maar als ik nu weet dat ik tot 22 uur
moet werken, dan zakt de moed me in de schoenen en draai ik me nog eens om in
bed. Als ik het eens minder druk heb met het werk, dan zit ik graag voor tv of
spreek ik af met een vriendin. Sporten staat niet altijd bovenaan op het
lijstje van wat mij ontspant maar ik werk eraan. Dat 'knopke' omdraaien is niet
gemakkelijk.
Hou jij van sport?
Els: Ik ben van nature niet iemand die erg graag sport. Als
ik sport, geeft het wel een goed gevoel achteraf maar zo echt van genieten vind
ik moeilijk. Badminton vind ik wel fijn en daar ben ik best competitief in.
Maar ja, voor badminton heb je een compagnon nodig en dat is niet altijd even
gemakkelijk om te regelen. Op zondag genieten mijn partner en ik van een lange
wandeling. Die routine proberen we vol te houden. Als het vakantie is, dan ben
ik wel actiever.
Is de vakantieperiode
anders voor je?
Els: Op vakantie is er meer tijd en minder werkdruk en
kunnen we al de dingen doen die we leuk vinden. Wandelen én uiteten gaan én een
boek lezen, ... dan is actief zijn makkelijker.
Ze mijmert bij
zichzelf: zo'n hekel heb ik dus precies niet aan sport als ik het op
vakantie wel doe...
Op vakantie doen we vaak gekke dingen onder luide
aanmoediging van mijn partner zoals de Olympusberg (Griekenland) afwandelen.
Een afdaling die volgens het boekje vijf uur duurt, maar natuurlijk in de
realiteit langer is. Na acht uur kwamen we volledig geradbraakt beneden. Ik ben
dan wel trots op mezelf, maar toch is
zo'n inspanning veel te zwaar. Daar heb ik dan geen geod gevoel meer over. Ik
ben best avontuurlijk en competitief maar het is moeilijk om dat evenwicht te
vinden om niet over mijn grenzen te gaan.
Probeer je elke dag
bewuster met beweging bezig te zijn?
Els: Ik heb recent een stappenteller aangeschaft om er
doorheen de dag inderdaad attenter op te zijn. Ik wil de 10.000 stappen per dag
halen. Ik heb nu net een lumbago (lage rugpijn) waardoor het even minder
makkelijk gaat, maar ik probeer dat doel over het algemeen wel te halen. Als ik
's avonds dicht bij dat doel zit, dan zal ik extra stappen zetten om toch maar
de 'piep' te horen.
Van welke sporten hou
je?
Els: Hardlopen vind ik vreselijk. Wandelen doe ik wel heel
graag en ook sporten als tennis, badminton en tafeltennis. Het competitieve en
het sociale daarin trekt me aan.
Mijn zoon is in de twintig en op woensdagavond gaan we samen
pingpongen in de garage van mijn ouders. Dat vind ik een fijn moment waarbij er
ook wordt gelachen en we zijn toch een beetje actief bezig.
Wat zie je verbeteren
in je lichaam als je sport?
Els: Ik val geen kilo's af door te sporten. Toch nog niet
spectaculair. Ik voel me wel steviger en sterker als ik actiever ben. Ik kan
het niet anders zeggen dan dat. Als ik de trap op ga, voel ik nu een verschil
in mijn ademhaling. Ik werk in Geel op de tweede verdieping. Velen komen al
puffend boven. Door te sporten merk ik dat ik dat nu makkelijker kan. Sport
moet toch wel een effect hebben op je gezondheid ookal zie je dat niet direct.
Mentale rust heb ik door sporten nog niet ervaren. Ik denk
dat dat ook met een beter slaappatroon en eetpatroon te maken heeft.
Tijdens de volgende
vraag passeert Max even en vraagt hoe het gaat. Els legt uit dat ze een grote
kast bij het verhuizen in de
aanhangwagen wilde zetten en dat ze toen een pijnscheut voelde in haar rug.
Daardoor heeft ze pijn en is het sporten even lastiger. Toch is ze hier
vandaag, want ze heeft geleerd dat ze ook dan met Max kan trainen: op een lage
intensiteit, aangepast aan haar pijn. Om die pijn niet meer terug te krijgen.
Wat zou je nog willen
bereiken?
Els: Ik ben nog gefixeerd op gewicht verliezen, maar wel
voor mijn gezondheid. Ik word bijna vijftig en wil me goed voelen in mijn vel.
Ik maak me soms zorgen over mijn gezondheid. Stel dat ik ooit een sabbatjaar
zou nemen om te reizen, dan moet ik wel fit zijn. Ik zie ook een link met mijn huidige job. De
sportcampus van Thomas More Hogeschool ligt mee in mijn handen. Daar zou ik
voor onze medewerkers een fitter klimaat willen creëren. Tussen de middag sport
aanbieden, op een actieve manier vergaderen, etc... Dat gebeurt nu niet
spontaan. Ik wil mee nadenken hoe we dat kunnen veranderen.
Maak je tijd om te
gaan sporten?
Els: De tijd nemen om te gaan sporten, dat blijf ik heel
lastig vinden. Ik voel me daar altijd schuldig over. Vandaag bijvoorbeeld heb
ik om 18.30u nog een vergadering en gok ik dat ik pas om 23u thuis zal zijn en
toch heb ik er moeite mee om nu tijdens de werkuren (het is 10u) een uurtje
vrij te maken om te gaan sporten. Maar ja, ik investeer toch in mijn
gezondheid, niet? (ik knik uiteraard
volmondig ja maar begrijp haar schuldgevoel)
Als je ziek bent en je gaat dan naar de dokter, dat kan,
maar preventief sporten, daar voel ik me dan schuldig over. Per week zit ik nu
meestal aan 50 werkuren, wat is dan eigenlijk het probleem? Als ik kijk naar
mijn werk vind ik dat mijn inspanningen resultaat afwerpen, wat is dan het
probleem om een uurtje te investeren in sport? In mijn hoofd kon vroeger
sporten alleen voor 8 uur 's morgens en na 22 uur 's avonds. Dan gaat dat dus
niet, want dan doe je dat niet. Op die manier is er nooit tijd.
Toen ik in Lier werkte, ging ik 's morgens voor mijn werkdag
een rondje wandelen. Ik begon mijn dag zo veel alerter. Ook toen ik 4/5de
werkte, ging ik op vrijdag van 11 tot 12 uur badminton spelen met een vriendin.
Toen 'mocht' dat. Sport zit verkeerdelijk onder vrije tijd ingedeeld, maar
eigenlijk behoort het tot algemene gezondheid waar je tijd voor moet vrij
maken.
Voel jij jezelf
'functioneel'?
Els: Ik ben er nog niet. Er is nog veel werk. Soms vraag ik
me wel af of het nog zin heeft. Ik ben met deze zoektocht bezig vanaf mijn 19
jaar. Ondertussen kom ik ook altijd van verder en word ik ouder dus soms zakt
de moed me wel in mijn schoenen.
Greet: Je kan de trap oplopen zonder steendood boven te
komen. De lange wandelingen die je op zondag als routine hebt ingebouwd. Het
contact dat je zelf terugnam met Max om te trainen... Zie je die successen van
jezelf?
Els: Misschien niet. De lat wel ligt hoog bij me. En dat
schuldgevoel draagt daar aan bij. Mijn generatie is ook zo opgevoed misschien:
eerst werken, dan plezier maken. Eerst doen wat moet. Doe maar niet gek, doe
maar gewoon.
Ze neemt een pauze.
Als ik er nu over nadenk, dan is tijd misschien niet mijn
grootste excuus, maar is schuldgevoel een grotere valkuil. Durven voor mezelf
kiezen met een sportmoment, dat is een werkpunt.
Greet: net daarom vind ik jou een mooi en sterk voorbeeld...
Bedankt voor het interview!
Reacties
Een reactie posten