Mijn lijf is echt niet functioneel. Ik heb echt geen speciaal talent. Ik begin aan iets en maak het nooit af. Ik heb honderd hobbies. Ik kan van elke sport een beetje, maar ik blink niet uit in 1 ding. Ik volg dansles, maar ik noem mezelf geen danser. In die dansles ben ik trouwens bij de oudsten. De meesten zijn 25 ongeveer. Dat is een leeftijd die al lang achter me ligt. Ik kan nog wel mee in de les en ik stond bij het optreden zelfs een aantal keer vooraan. Dat was een onbewuste keuze van de dansleraar waarschijnlijk, maar ik heb mijn mannetje gestaan. Ook ben ik al meer flexibel sinds ik dansles volg én heb nieuwe vrienden gemaakt die wat buiten mijn comfort zone lagen, buiten mijn ‘normale vriendenkring’. Eén weekend per jaar voel ik me wel echt een danseres. Dan is het een heel weekend show. Make up, generale repetitie, twee shows per dag, echt met alles erop en eraan. Ik voel me dat weekend best belangrijk. Alsof ik daar echt mag zijn, alsof ik erbij hoor en een echte danseres ben. Op het podium staan vrouwen van dubbel mijn leeftijd en van de helft van mijn leeftijd. Alles door elkaar. Het is echt een topshow. Ookal is het maar voor 1 nummer, toch vind ik het straf dat ik daar mijn agenda voor geregeld krijg. Dat Max op de kinderen let dat weekend. Hij is trots op mij tijdens zo'n weekend. En ik ben trots dat ik doorgezet heb. Ik doorstond de avonden als ik eigenlijk moe op de bank wilde ploffen, de extra stress voor het showweekend, het schuldgevoel ten opzichte van de kinderen 'om ze alleen te laten' en tijd voor mezelf af te dwingen, de kleine schaamte om tussen al die jonkies te staan, de centen voor een heel jaar lessen opzij mogen zetten uit het gezinsbudget. De keuzes waren niet altijd evident. Toch wel straf eigenlijk dat ik dat doe. Ik voel me fit als ik dans en ik heb nog geen blessures gehad. Wel. Toch goed van me. Misschien heb ik toch talent?
Ik kan echt alles.
Reacties
Een reactie posten